Вистина, лага и тага

Јас ја пишувам и „Љубовта е злато за мене мама и тато“, ама вечера кога ги разлистував старите тетратки ја најдов тетратката каде сум ја пишувала оваа книга. сум почнала да ја пишувам на дата 20.06.2009 година.

Вовед:
Главните настани во оваа книга/ филм се случиваат во Лос Анџелес, но и во некои други светски градови.
Во оваа книга/ филм се раскажува за вистината, лагата и тагата. Главен лик во оваа книга е девојчето на име Мичи. Мичи има 16 години, и живее на запуштените краишта на Лос Анџелес. Таа живее со својата баба, со својата сестра близначка Мила, и со поголемата сестра Џесика.. Поточно сите три сестри се главни ликови во книгата/ филмот. Мичи е многу воображена и полна со зло. Мила е многу мила девојка, а Ванеса паметна и полна со разбирање. Нивниот живот ќе се смени кога нивната баба која се викала Маријана ненадејно од удар на гром умрела. Мичи и Мила иако близначки се големи ривалки. Иако Мила е многу помила и понежна од Мичи, мора да попушти, но болката и злото кои ги испушта нејзината сестра се отровни.
Дента кога тие ќе ја напуштат својата куѓа и ќе одат во урбанизираните делови на Лос Анџелес, нивните животи ќе се сменат од корен.

Во главните личности:
Џесика:

Мичи и Мила:



Во останатите улоги:
Лисандро:

Оскар:

и многу други. други личности ќе се појавуваат, но само од некои поважни ќе поставам слики.

Вистина лага и тага
Наслов:Загуба
Во запуштените делови на Лос Анџелес трите сестри Џесика, Мичи и Мила, од кои Мичи и Мила биле близначки живееле во стара запуштена куќичка со својата баба Маријана. Маријана била старица на околку 80 години. Таа се грижела за малото нивче и двете кози и прчот како главен извор за храна. бабата не сакалада биде издржувана и од никого не примала пари. маријана се грижела и за трите девојчиња кои била потомок на нејзиниот син Алберт и неговата сопруга Ели кои умрела во сообраќајка одејќи на работа кон Вашингтон.
Сега Мила и Мичи имааат по 16 години, а Џесика има 20 години.
Бабата дента плетела алишта за своите внуки, зашто летното попладне било толку жешко, што таа размислувала за зимата. Џесика излегла да работи, а со себе ги повела и двете нејзини помали сестри.
Кај бабата дошла сесетката Марта и и рекла на Маријана:
- Сосетке ле... стварно не знаеш колку убави печурки има на ивадата. ајде да одиме да га ги собериме. потоа ќе ги продадиме во градот, па ќе заработиме пари.
- Арно велиш, сосетке. Ами кога внуките ќе си дојдат јас треба да ги нахрана.
- Па тогаш, сосетке, за да ги нахраниш, за да им купиме нешто убаво за јадење. дај да собереме некоја печурка и да ја продадеме, па и ние полна маса јадњење да видиме, а и козата моја остаре.
- и мојата коза, сосетке остаре, и прчот.
- сосетке, ма ти имаш две кози.
- двете се стари, а и прчот е болен. малите треба да се родат уште две недели. ако се машки, едното ќе го заменам за женско, ако се женски едното ќе го земам за машко, а ако се машко и женско, ќе си ги задржам.
- брво сосетке разумно!
- тогаш, (го остава плеталото на столот) да одиме!
Двете старици се стрчале по кошници и тргнале. Во меѓу време Џесика работела кај еден угледен господин во центарот на Лос Анџелес кој бил вљубен во неа. Господинот се викал Лисандро, а се презивал Бауер. Џесика работела кај него, но привремено, зашто за неколку недели тој требало да замини во Вашинктон. Лисандро многу ја сакал Џесика, што сакал да ја земе со себе во Вашинктон. Лисандро секогаш преку ден седел со Мичи и Мила, додека Џесика се грижела околу куќата.
Лисандро:
- Мила, Мила, Мичи, Мичи! Дали сакате да играме некоја игра?
Мила:
- Би сакале, но сега треба да си одиме.
Лисандро:
- Дојдете баму. Јас ќе ја убедам вашата сестра да останете кај мене. Зошто почна да врни, јас ќе ја превезам Џесика до дома, а вас ќе ве однесам кога ќе престани да врни. Договорено?
Мила и Мичи во еден глас:
- ДА!
Мичи:
- А помеѓу тебе и Џесика нема ништо? само пријатели сте?
немал време да одговори, зошто тогаш во собара дошла џесика.
џесика:
-ајде дома.
лисандро:
- џесика. види колку врни и грми надвор. јас ќе те превезам тебе, а малите ќе ги донесам кога ќе преврни.
џесика:
- ама
лисандро:
- нема никакво ама. времето за зборување заврши.
тогаш мила и мичи се претворија во уво
џесика:
-добро
лисандро:
- ајде, со мене, а вие мали на компјутер не! Двете земете и прајте во куѓата, а не надвор! Ок?!
Мила и Мичи во еден глас:
-ОК!
Тогаш во полициската станица заѕвона телефонот кај управникот:
Управникот Николас:
- Добар ден. Повелете.
Од другата страна се слушна сестрата Џени:
-Добар ден господине МекСпирБлу
Управникот:
-Може да ме викате само Николас, госпогице.
-Примариус Калуџон ме замоли да ви јавам дека на ливадата се пронајдени трупови на две жени наоколу 8- госини. Едната многу често доаѓаше. Марта Бокос. Другата последните неколку пати и правеше друштво, Маријана Веренса.
-Благодарам госпогице ќе ги известиме фамилиите на починатите, но од што починале стариците?
-Стариците починале од удар на гром. Во нивните кошници се пронајдени печурки. Кога ги најдовме беа под дрвото на ливадата.
-Благодарам, уште еднаш госпогице.
-Нема на што господине тоа ми е должност. Јас треба да ви заблагодарам што ви одзедов од вашето време, да ме сослушате.
-Поздравете го примариус Калуџон.
-Секако господине, догледање.
-Догледање.
Џесика се вратила од работа. Џесика дома видела полицаец. Односно го видела управникот МекСпирБлу.Се доближила го управникот и прашла:
-Господине, што барате во нашата куќа?
Управникот:
-Добар ден. Носиме лоши вести, па сакавме лично да ве известиме. Пред околу еден час добивме информација од болницата Југ, но прво ве молам имате ли некој повозрасен?
-Баба ми, но не знам каде е.
-Овде сме да ви кажеме дека две стари госпоѓи на околу 8- години добиле удар на гром, за реме на невремето на ливадата.
-и вие мислите дека ена од тие госпоги е мојата баба?
-Па госпогице болницата Југ ни даде некои сознанија, но пожено е да дојдите да индефикувате и вие.
-Секако
-Дојдете со мене.
Ова епизода ќе продолжи зш раката ме фати. веќе не знам што сум мислела додека сум ја пишела......офлеле. иште толку е првата епизода

продолжение:
По неколку часа дома дошле Мила и Мичи. Дома било се така тивко. Куќата била во мрак. Само се слушал тенок тажен глас, кој испуштал тажни крикови. Девијчињата не знаеле кој е: нивната сестра, баба или пак можеби некој случаен минувач. Мила и Мичи со трепет се приближиле. Ја виделе Џесика како плачи. Мичи веднаш забележа:
-Баба не е тука.
Мила:
-Каде е? Џесика кажи!
Џесика:
-Отиде да бери печурки.
Мила:
-Зошто тогаш плачи?
Мичи:
-Сигурно и раскинал некој дечко.
Мила:
-Мичи! Не е смешно! плачи!
Мичи:
-Можеби плачи од среќа!
Џесика:
-Девојки. Смирете се. Сега се работи за вистина, лага и друри и тага. Треба да се кажи вистината, ама многу боли. Не треба да владеее лагата, зашто и се кратки нозете. Тагата е заедно со оваа вистина.
Мила:
-Што Џесика? Зборувај! Не ставаш во неизвесност.
Џасика:
-Се работи за баба.
Мила и Мичи:
- Што е со баба?
Џесика:
-Неа и нејзината пријателка Марта..... ги удри гром.......
Мила и Мичи:
-Молам?
Џесика:
-Да мили. За да не имаме лоши спомени кога ќе помини еден месец, ќе одиме да живееме во центарот на Лос Анџелес. Па ќе имаме еден месец да го спремиме вашиот роденден. таму ќе одите на училиште, јас ќе почнам да студирам и така.
Мичи:
-Зошто баш по еден месец?
Џесика:
-За душата на баба, спокојно да стигни во рајот.
Мила:
-Сега треба да бидеме посложни од кога и да било.
Мичи:
-Со вас двете и не ќе можам баш!
Џесика и Мила:
-мичи!
Мичи:
-Не реков ништо лошо!
Џесика:
-Седнете. Ќе ви кажам нешто за загубата.
Мичи:
-Баш да слушниме! Мене ми звучи интересно.
Мила воздивнува. Џесика:
-Загубата не е ништо ако сме се труделе. Исто така загубата не е ништо и ако не сме се трудела. Загубата единствено е лоша трага во нашето минато. Но, некогаш загубата е неподнослива. Загубата е составена од низа грешки, поправливи и непоправливи. исто така загубата е составена и од спремноста на играчот за влез во играта.
затоа има поговорка
„Ако Господ ти го зема она што е твое,
ако е твое ќе ти се врати,
ако не е твое Господ чува нешто подобро за тебе“

Значи ако Господ овој пат ни ја зема победата, Господ чува поголема победа за нас.
Мичи:
-Се расплачив. Видете солзи ми дојдоја.
Мила:
-Чудно. Ти плачиш само за глупости, не за сериозни работи!
мичи:
-ха,ха....! јас сум плачела!
Мила:
-Значи баба направила грешка, што отишла на ливадата?
Џесика:
-Да
Мичи:
-Значи, за нас Господ чува нешто подобро, а тоа е преселувањето во Лос Анџелес?
Џесика:
-Би требало.
Другиот ден на гробиштата во Лос Анџелес ја погребале бабата, но и нејзината пријателка, исто така. Сите со солзи во очите, со себе носеле неколку китки цвеќиња кои ги ставале на гробовите од мртвите. како и обично, односно нормално за секој погреб околу гробовите на починатите луѓе, имало тажни крикови и молитвата на свештеникот.
Џесика и Мила многу плачеле, но Мичи, Мичи седела ласна како камен. Таа плачела во себе. Сите присутни мислеле дека се душа го чекала овај момент, но таа е цврста и на тагата и стави катанец.
Кога завршила молитвата, на трите сестри им се доближиле нивната тетка и тетин кој биле многу богати, а нивната баба не прифаќала помош од нив.
Тетка им Валентина:
-немој да речите не.
Тетин им Николас:
-во лос анџелес ви најдовме куќа.
Валентина:
-и ви отворивме сметка во банката
николас:
-богати сте!
џесика:
-не би требало. секогаш ни помагавте. ова е премногу!
валентина:
-ние не како одговор не прифаќаме!
џесика:
-добро, договорено!
по две недели се родиле малите, ги продале старите кози и прчот. малите биле женски, но ги заклале.
ова е и крај на оваа епизода со наслов „загуба“. како што реков во првото продолжение, незнам што сум мислела кога сум пишувала.

епизода бр.2
наслов: постигнување
По неколку недели, дошол и денот кога требало да одат да живеат во центарот на Лос Анџелес. куќата на девојчињата се паркирала кола. Од колата излегле Николас и Валентина. Уште кога го слушнале звукот на колата Селена и Мичи се стрчале и рекле:
- Тетин, тета!
Тоа беше сестрата на мајка им и нејзиниот маж. Дури по тоа излегла Џесика.
Николас:
-Џесика, каде се работите немаме време за губење.
Џесика:
-Наваму тетин ( и влегле во куќата)
Мичи:
-Зошто толку се брзате?
Валентина:
-Вашата братучетка Наталија има натпревар во тенис. Во финале е.
Мила:
-Навистина?
Мичи:
-Феноменално! Стварно од секогаш сакала спортови, посебно тенисот
Валентина:
-Да. Од мала имаше решено, да се занимава професионално со тенис. За нејзината упорност, доби награда. Многу е добра. Сонува да биде прва!
Мила:
-И ќе биде.
Николас:
-Ако тоа е се, одиме!
Сите со ред се качиле во колата. Но бргу за колу 30 минути стигнале до една преубава куќа.
Валентина:
-Ова е вашата куќа. Наталија ќе ја гледате утре, Леонардо вашиот братучед, ја снима.
Николас излегов ги однел работите до куќата и заминале.
Трите сестри цели возбудени почналеда одат кон нивниот нов дом. Само што влегле, Мила и Мичи почнале.
Мили:
-Оваа соба е за мене!
Мила:
-Не, не, не! Оваа соба е за мене!
Мичи:
-Не, не, нееееее! (го става својот куфер на креветот) оваа доба е за мене! Јас прва влегов во оваа соба.
Мила:
-Сигурна сум дека ти нема да опстаниш да живееш во заедница со многу луѓе!
Мичи:
-БИНГО!
Џесика:
-ДЕВОЈКИ!дојдете овде да ви покажам нешто.
Мила и Мичи тргнале кон прозорецот, каде што била Џесика.
Мичи:
-Што сака сега нашата најголема сестра да каже?
Мила:
-Мичи, не си интересна!
Мичи:
-Ни ти....
Џесика:
-ТИШИНА! Сакате да видите каде ќе биде вашето училиште?
Мила и Мичи:
-ДА!
Џесика:
-Зградата наспроти нашата куќа е средното училиште „СРЕДНО УЧИЛИШТЕ ЛОС АНЏЕЛЕС“.
Мичи:
-Преубаво е....
Мила:
-Ретко тебе нешто да ти биде убаво.
Мичи:
-Има проблем?
Мила:
-Мал
Мичи:
-Не си интереесна, мило.
Мила:
-Ни ти!
Џесика:
-ПРЕСТАНЕТЕ! Како мали деца сте!
Мичи:
-Само една работа можи да не смири.
Џесика:
-Која?
Мичи и Мила:
-ШОПИНГ!
Мила и Мичи застанале пред Тејлор како две невини девојчиња.
Џесика:
-Штоа е сега?
Мила и Мичи безгрижно седеле пред неа.
Џесика:
-Го познавам тој поглед. Тетин и тета ми дадоја пари за вас. Пари, нели?
Мила и Мичи, нежно климнале со главата во знак за да
Џесика:
-Еве.
Џесика извадила пари и им дала на двете подеднаква сума.
Мила и Мичи во еден глас:
-Благодарам!
Мила и Мичи оделе од продавница во продавница. Наполнале многу ќеси. Џесика им дала голема сума пари, зашто никогаш претходно немале купувано парчиња облека.
Мила:
-Овој фустан е пректасен, а и убаво ќе ми стои!
Мичи:
-Секогаш имаш бебешки вкус за облека.
Мила:
-Да, како и секогаш!
Мичи:
-Еј, Мила, види ги овие фармерки и оваа маичка!Баш се добар комплет!
Мила:
-Не, не се по мој вкус.
(ќе има продолжение , зш ова како што знајте ја имам пишано во тетратка и сега препишувам и ми е досадно да препишувам)